ضرورت پرداختن به علم خودشناسی و چگونگی آن به زبان ساده

آوای کلمه‌ی خودشناسی وقتی به گوش هر شخصی می‌خورد,
حس غروری همزمان با سردرگمی را با خود به همراه دارد.
وقتی شخص به موضوع خودشناسی و روش‌های آن فکر می‌کند،
در همان ابتدا بدون هرگونه آموزش و زمینه‌سازی برای شناخت خود با علائق و حساسیت‌ها برای او ابری در ذهن باز می‌‌شود.
هر شخصی که بدون آموزش منظم و تحت‌نظر قرارگرفتن متخصصینِ این نوع آموزش‌ها، به دنیای علم خودشناسی وارد شود طولی نمی‌کشد که درگیر فضای مسمومِ باورهای‌ غلط و خود مهم‌پنداری می‌شود.
علم خودشناسی دنیایی وسیع دارد که قدم گذاشتن در این وادی همچون کودکی نوپا نیاز به همراه و قدم قدم راه رفتن تا رشد کامل دارد.
عزیزانی که بدون علم قبلی یا حمایت متخصصین وارد این عرصه می‌شوند، در درجه‌ی اول قطعن بدون مقدمه و آموزش‌های پیش‌نیاز خود را در وسط معرکه پیدا می‌کنند.
و در درجه‌ی دوم، بعد از اندکی خودآموزی به خیال خود زیر و بم خود و روحیات خود را دریافته‌اند پس هم اکنون توان زیر و رو کردن و جست و جو کردن در درون دیگران را هم دارند..
این افراد با اندک تکنیک و کلماتی که در خودآموزیِ خودشناسی یادگرفته‌اند از هفت‌تیر آماده‌ی شلیک، خطرناک‌تر هستند،
زیرا با لحنی عام و دوستانه در جلد افراد نیازمند به خودشناسی و افراد رنجوری که برای یافتن سرمنشاء درد و رنج‌ِ خود نیاز به واکاوی دقیق درون خود و خاطرات قدیم، جدید و خنثی‌سازی آن‌ها دارند قرار میگیرند و با شدت و حدت نیاز این افراد زیر و بم‌شان را در می‌آورند و در پی دریافت رهایی از علم ناقص آن‌ها استفاده می‌کنند و این گونه درد و رنج آن‌ها به صورت کاملن ناقص واکاوی و بیرون ریخته می‌شوند،
و در آن‌ موقعیت بیرون زدگی درد، رنج و خاطرات رنج‌آور،
شخص، دچار خود درگیریِ درونی و جدال با اصل خود می‌گردد و راهی را که در کوتاه‌ترین زمان با متخصص این امر می‌توانست طی کند حال با نهادینه شدن رنج‌هایش سال‌ها باید با آن‌ دست و پنجه نرم کند تا از ضمیر ناخوداگاهش بیرون بروند.
پس بهتر است بدانیم که چنین خوددرمانی‌ها نه تنها باعث تخریب کودک درون می‌شود بلکه با احساس اعتماد به نفس کاذبی که در فرد خود درمان ایجاد می‌کند، افرادی که در دایره‌ی ارتباطی آن شخص به او اعتماد دارند هم مورد آسیب جدی روحی و شخصیتی قرار می‌گیرند.

خودشناسی در روانشناسی علمی است که سال‌های اخیر بسیار مورد توجه و بهره‌برداری قرار گرفته است، این علم عمیقن به واکاوی و کودک درون و بیرون ریزی دردها از لابلای خاطرات و روزهای گذشته‌ی عمر کمک می‌کند.
همچنین در گذشته، اساتید نامداری،

بدون دانستن نام دقیق این علم، از انسان برای انسان می‌گفتند و ویژگی‌های آنها را برای خودِ فرد تجزیه و تحلیل می‌کردند.
البته خودشناسی در حوزه‌های مختلفی کاربرد دارد،
مثل عرفان، اقتصاد و روانشناسی
که البته خودشناسی در حوزه‌ی روانشناسی طرفداران خاص خود را دارد.
هدف از علم خودشناسی سنجش صفات شخصیتی و ساختار آن‌ است.
به گونه‌ای از دید من حفر کردن درون انسان برای رسیدن به طلا و مس می‌باشد.
دریافتن چگونگی ساختار شخصیت هر فرد از حیطه‌‌های،
درون‌گرا، برون‌گرا بودن.
جزءنگر، کل‌نگر بودن.
احساسی، منطقی بودن.
و شناخت پادشاه درون از تمام حیطه‌های منطق و یا احساس
تمامن در زمره‌ی علم خودشناسی قرار می‌گیرد.
شاید برای شما هنوز ضرورت خودشناسی ابهام برانگیز باشد،
اینکه چرا این‌قدر مورد توجه قرار گرفته و برای این موضوع هزینه می‌کنند.
درواقع باید خدمتتون عرض کنم که علم خودشناسی،
○برای تصمیم‌گیری بهتر
○توانایی پیش‌بینی رفتارهای‌مان
○زمینه‌سازی برای تغییر و توسعه‌ی‌فردی
○شناخت بهتر دیگران
○توانایی برقرار کردن ارتباط درست
○شناخت درد و منشاء آن و برطرف کردن از بنیان
○قدرت دفاع و حمایت از خود
○خودباوری درست
○قدرت حذف روابط و آدم‌های سمی
○ایجاد حال خوب شخص با خودش
○روشن شدن مسیر زندگی بسته به رسالت شخص
و…
می‌تواند کمک فراوان و اصولی برای افراد باشد.
به این گونه که به شخص کمک می‌کند تا جایی پیش برود که حال خود را به هیچ‌ شخص و چیزی وابسته نکند.
به گونه‌ای که خودش برای خودش کافی باشد و حس رضایتمندی از خودش روز بروز بالاتر رود، تا جایی که رسالت او از برای خلقتش را تمامن محقق سازد.
از دید من، علم خودشناسی توان رساندن جرم وجنایت به صفر را در دنیا دارد.

پس بسیار عالی می‌شود که لابلای تمام دقایق پرتنش زندگی کمی هم به خود اهمیت بدهیم.

نویسنده: آسیه_عباسیان
@asieh_abbasian.nevisande

https://instagram.com/asieh_abbasian.nevisande?igshid=YmMyMTA2M2Y=

یادداشت روز ۱۵