براساس شعر 🍃گام🍃

به نام آرامش لایتناهی

 گام

برهنه زاده‌ام

برهنه‌ زیسته‌ام

برهنه‌ام.

من درختم

تو پرنده‌ای.

فرود و پرواز پرنده

و خاموشی درخت

رؤیتِ آسان

و روایتِ دشواری‌ست.

فرود آی!

بسُرآی!

برخیز!

بگریز!

چیستان درخت را

پرنده نخواهد گشود.

پردۀ مهر را اکنون

در گام هجران

باید نواخت.

نقش دوران را

بدینگونه باید پرداخت:

باران سیاه

پرنده بی‌راه

درخت بی‌راه

زمان پرسان

دل جویان

زمین چاک چاک

آسمان کاواک

 

💥هستم و راه به دنیای درون‌ام دارم.

زندگی را در پی کام جویی و گام برداشتن،

درپی راه به رؤیای خیال ها بردن،

در پی اندیشیدن می توان نقاشی کرد.

می‌توان بود و بد نبود،

می‌توان ساخت و تخریب نکرد،

می‌توان آرامش بخشید و آرام بود،

می‌توان عشق ورزید و عاشق نبود،

می‌توان پرواز کرد و بال نداشت،

می‌توان راه به مهر گشود و مهر نگرفت.

آسان است اگر لبخند مهمان قلبت، لبت و چشمانت باشد.

آسان است اگر برکت از راه دستانت مهمان نگاه کودکانه پر نیاز دلخندهای صبح گاهان کوچه باغ های رهایی باشد.

بساز، تو خود دنیای ناب بساز،

دنیایی رهاتر از تابش آزادانهُ نور خورشید،

دنیایی زیباترین، از گلهای ارغوانی،

دنیایی درخشان‌تر از شب‌های پرستارهُ آسمان صیقل خوردهُ روستایی.

شعرهایم همه از راه دل به لب‌هایم جاری می‌شوند، روان و عاشق، کلمات در پی هم بودن را در کنار عاشقی معنا می‌کنند،

می‌گویند بِسُرا در کنار هم در کنار عشق در کنار غم در کنار روزهای پرتکرارِ ناکامی ها بِسُرا،

اما پر ابهت

پر طپش

پویا و جاری.

چشمانم بهار ورود به سال‌های وجودم هستند،

می‌بینند هرآنچه زیبایی است،

می‌شنوند هرآنچه  باید و شنیدنی است،

آن‌ها خود می‌خواهند بدی ها را محدود به ورود کنند،

آن‌ها خود می‌خواهند تلخی ها رابه درهُ فراموشی بسپارند،

آن‌ها می‌بارند اما در پی لذتِ مهردادن ها ومهرورزیدن ها،

آن‌ها  می‌بارند در پی خواستن و خواسته شدن‌ها،

چشمانم ردپای رویاهای با فرجام اند، با فرجام.

چشمانم غرق در عشق و شور اند، عشق و شور.

می‌خواهند جاودانگی را با رنگ های کهکشانی‌شان به رخ آسمان تار بکشند و حلقه ای از مهر را در تمام وجودم معجزه وار می‌پاشند،

و این است رؤیای ساخته شدهُ پر زحمتِ سازه‌های مستحکمِ تاروپودِ خستگی‌ناپذیرِ روزهایِ عمرِ بهاریِ وجود بهاری ام.

فرجامتان نیک🌹

 

نویسنده:آسیه عباسیان

@asieh_abbasian.nevisande